Ons verhaal
In 2001 gebeurde er iets wat het leven van Eric en Ine deed veranderen. Na de geboorte van zoon Gert in 1989 en dochter Marieke in 1995 werd in 2001 hun jongste dochter Eveline geboren. Het geluk was compleet, totdat kort na de geboorte toch problemen ontstonden bij Eveline. Na uren van onderzoek in het U.M.C. Radboud in Nijmegen constateerde de kindercardioloog een drievoudige hartafwijking (de tetralogie van Fallot). Hun wereld stortte in. Vele dagen en weken van verblijf in de ziekenhuizen volgden.
Nu, na twee openhartoperaties, gaat het gelukkig goed met Eveline, maar het zal zeker niet de laatste operatie geweest zijn. Eveline is dan ook de reden dat het leven van Eric en Ine in de positieve zin is veranderd. Belangrijk hierin is het besef dat niet alles vanzelfsprekend is in het leven.
Oktober 2003 zou Eveline haar 2e open-hart operatie moeten ondergaan. Dit kon toen geen doorgang vinden omdat Eveline besmet bleek te zijn met de MRSA bacterie. Deze bacterie kon niet getypeerd worden zodat niet bekend was waar deze vandaan kwam. Hij werd toen de “NT” (niet typeerbare) MRSA genoemd. Later werd dit de “V-MRSA” (vee gerelateerde). Pas in januari 2004 kon Eveline geopereerd worden, waarvan de laatste 4 weken in een levensbedreigende situatie.
Dit heeft op Eric en Ine zoveel impact gehad dat zij op zoek zijn gegaan naar een oplossing om deze MRSA weer weg te krijgen.
In de ogen van Eric en Ine ligt de oplossing voor de toekomst in het beheersen van bacteriën i.p.v. afdoden van bacteriën.
Sinds maart 2010 zijn zij gestopt met alle vormen van bacteriën doden. Zij gebruiken geen chemische inweekmiddelen en desinfectiemiddelen meer, en met antibiotica wordt alleen een individueel dier nog behandeld wanneer het echt hard nodig is.
De gedachten hierbij was dat je met bacteriën doden nooit alle bacteriën dood krijgt. 96-97% krijg je afgedood. De overige 3 – 4 % blijven leven. Dit zijn dan de sterkste en vaak de resistente bacteriën.
Als dit zo doorgaat komt er een moment dat alle bacteriën resistent zijn. Als dit moment er is, worden we terug gezet in de tijd, toen er nog geen antibiotica waren. Toen gingen we dood aan een gewone bacteriële besmetting. Dit zal dan ook gaan gebeuren.
Sinds maart 2010 zijn zij op hun varkensbedrijf overgestapt van bacteriën doden naar bacteriën beheersen door middel van PIP (Probiotica In Progress). Dit wil zeggen dat zij door steeds weer opnieuw goede gewenste bacterien aan te brengen, de slechte en resistente bacterein geen kans krijgen om zich te ontwikkelen.
Wat zij bereikt hebben is dat zij sinds maart 2010 nagenoeg geen antobiotica meer gebruiken. Voor de kenners < 2 DDD.
Bij aanvang met het beheersen van de bacterien waren nog 4 van de 5 gezinsleden positief op MRSA.
Na ruim één jaar waren alle gezinsleden vrij van MRSA.
Anderhalf jaar na de start werden twee gezinsleden weer positief getest. Dit kwam doordat het PIP concept niet goed werd toegepast in de praktijk. Na constatering hiervan en het concept weer op de juiste wijze toe te gaan passen werden alle gezinsleden weer MRSA-negatief.
Op dit moment is ons gezin alweer langere tijd continu vrij van MRSA. De enige uitzondering hierop is Eric. Doordat hij regelmatig bij andere varkenshouders op bezoek komt in de stal wordt hij meer blootgesteld aan de MRSA-bacterie. Daarentegen werkt Gert dagelijks intensief in de stallen van het varkensbedrijf en hij is sinds april 2012 vrij van de MRSA-bacterie.
Missie geslaagd:
Maart 2013 moest onze jongste dochter Eveline plotseling opgenomen worden in het ziekenhuis. Aangezien Eveline een dochter is van een varkensboer werd direct het MRSA protocol uit de kast gehaald. Bij het ziekenhuis hebben we aangegeven dat ons gezin iedere drie maanden monsters opstuurt om te testen op MRSA. Wij kunnen dus aantonen dat wij al meerder malen negatief getest zijn.
Nadat dit door het ziekenhuispersoneel werd gecontroleerd bij het Jeroen Bosch ziekenhuis, trokken ze het MRSA-verdacht bordje weer in. Eveline werd vanaf toen, als een “normaal mens” behandeld.
Dit is altijd ons doel geweest.
Naast het positieve dat we als een “normaal mens” behandeld worden, beperken we ook het risico van overdracht van MRSA. Bovendien kunnen in ziekenhuizen veel kosten worden bespaard; een MRSA patiënt in het ziekenhuis kost tenslotte drie keer zoveel als een gewone patiënt.
"Over honderd jaar doet het er niet meer toe wat je banksaldo was, het huis waarin je woonde, of de auto waarin je reed, maar de wereld kan anders zijn omdat je een positieve, constructieve invloed had op het leven van een ander mens."
Wij wensen jullie veel wijsheid toe bij het bekijken van de site en helpen jullie graag verder met het nemen van uw beslissing om succesvol te worden.
SUCCES IS EEN KEUZE
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​